Πλίνθοι και κέραμοι…

~~~ α,

9.30,

Απ’ την ανοιχτή μπαλκονόπορτα μπαίνει η νύχτα, ο ζεστός αέρας,

οι ήχοι της πόλης:

– οι φωνές των παιδιών που παίζουν ακόμη στην παιδική χαρά,

– το ζευγαράκι που μαλώνει στο παγκάκι στον πεζόδρομο,

– τα μηχανάκια των ντελιβεράδων και τ’ αυτοκίνητα που μαρσάρουν ανεβαίνοντας την ανηφόρα μπροστά,

– το σκυλί που γαβγίζει στο μπαλκόνι στο βάθος,

και μπλέκονται με το βιβλίο:

~~~

«…Κλείνουν τα μαγαζιά στην αγορά, εκεί κάτω. Ο θόρυβος τούτος
από κλειδιά, λουκέτα, σιδερένια ρολά, πολύ μ’ αρέσει. «Τέλος. Τέλος.
Τέλος»,
είναι σα να φωνάζουν τα κλειδιά, από πόρτα σε πόρτα,
από λόφο σε λόφο, από χρόνο σε χρόνο, τούτοι οι χάλκινοι αγγελιαφόροι –
τέλος της εμπορίας και των συναλλαγών, – δε νομίζετε;

[…]

Πέρασαν πια τα χρόνια. Αλάφρωσα πολύ, παραβάρυνα. Χαίρομαι
αυτή την ελαφρότητα κι αυτό το βάρος. Ένα βαθύ χαμόγελο
με ανασηκώνει απ’ τις μασκάλες. Δεν πατώ στο χώμα, – ντρέπομαι
μη και με δει κανείς να περπατώ στον κήπο σαν πουλί. Ντρέπομαι
γι’ αυτή την παιδική μου ελαφρότητα. Αράζω εδώ στο παράθυρο
με τις βροχές, με τις λιακάδες, – δε χόρτασα ακόμη να βλέπω…» [1]

~~~β,

η ώρα,

που περνάει με διαφορετική ταχύτητα κάθε φορά,

πρώτα έσβησαν οι φωνές των παιδιών,

το ζευγαράκι έχει φύγει, υποθέτω αγκαλιασμένο,

ένα αυτοκίνητο και σιωπή,

αλλά το σκυλί στο μπαλκόνι εξακολουθεί να γαβγίζει,

θα σταματήσει όμως,

όπως γίνεται κάθε βράδυ,

~~~

« ...Τα μεσάνυχτα
ακούω να πλαταγίζει ένα τραπεζομάντιλο σ’ ένα τραπέζι του κήπου.
Ένα καράβι περνάει με στον καθρέφτη. Μια σκοινένια σκάλα
κρεμιέται στον πολυέλαιο της σάλας. Αισθάνεσαι
την υγρασία που πέφτει στα παγκάκια των πάρκων· τις λειχήνες
που ντύνουν λίγο λίγο τα αγάλματα. Κι ύστερα πάλι ησυχία.

Τίποτα πια δεν περιμένω. Εδώ τελειώνω. Μόνο επάνω στον κλειστό γυναικωνίτη
ακούγεται τις νύχτες ασταμάτητος κείνος ο χτύπος
από τη χτένα του αργαλειού, κάτι υφαίνοντας, (δεν το ακούτε;) –
ένα ύφασμα ατελείωτο με αόριστα σχέδια, σε αόριστο χρόνο,
σε αόριστη μυστική αναμονή…» [1]

[1] Γιάννης Ρίτσος, Χρυσόθεμις, Τέταρτη διάσταση (1956–1972)