Πλίνθοι & κέραμοι, Στους Imaginistes 
Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Γκρέτα Γκρέτα
«Οι μειοψηφίες
τάγματα ξυπόλητα
σκαρφαλώνουν μέσα
σε σκοτάδια απόλυτα
Κόμμα και ρετσίνα
κι άσματα επινίκια
Είμαι δεκαεξάρης
σας γαμώ τα Λύκεια» [1]
~~~
– Είμαι μεγάλος, λέει ο Θανάσης, και δεν πιστεύω σε ήρωες και ηρωίδες.
– Γιατί δεν μιλάει για το Αφγανιστάν, τις Σκουριές, τα νεκρά παιδάκια στο Αιγαίο; Λέει η άλλη και κουνάει το δάχτυλο όλο αυστηρότητα σαν δασκάλα του ’50 κρατώντας το αριστερόμετρο ακριβείας στο άλλο χέρι.
– Πού το πάνε το παιδί οι γονείς του; Δε βλέπουν ότι το καταστρέφουν με την τόση υπερέκθεση; Η επιστημονική προσέγγιση των «ειδικών».
– Γιατί την πριμοδοτούν τα μέσα; Δεν είναι ύποπτο αυτό; Η πονηρή ερώτηση ενός τρίτου.
Τ’ ακούω, τα διαβάζω και βρίσκω να συμφωνώ με τα περισσότερα απ’ αυτά. Μα την ίδια στιγμή βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, έναν μεσήλικα με φαλάκρα και κοιλίτσα,
«Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά
κι όλο φοβάμαι το αύριο», [1]
φουλ στον ορθολογισμό (τρομάρα μου) και τρομάζω.
«Πού ήταν το θάρρος κι η πίστη μου αίφνης;
Μαζί τους ήμουνα στην άλλη Αριστερά
που είδε τον κόσμο σαν έργο τέχνης
με τελειωμένα κι αθάνατα φτερά.» [2]
~~~
Καθισμένος μπροστά σ’ ένα πληκτρολόγιο, στην καρέκλα του καφενείου με τα τσίπουρα και τους μεζέδες, σχολιάζω και κρίνω 16χρονα και 17χρονα που βγαίνουν μπροστά,
«με τη χρυσή της νιότης πανοπλία
το θάρρος, την ορμή, τη λεβεντιά,
[…]
φλόγα, ζωή και θέληση γεμάτα
[…]
μια πλάση ονειρευτή, μια πλάση νέα
τα μπράτσα τους να χτίσουν τα γερά.» [3]
Σχολιάζω και τα κατακρίνω με τη «σοφία» του ώριμου πολίτη (τρομάρα μου) γιατί οραματίζονται ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Τους βρίσκω χίλια δυο κουσούρια, φαντάζομαι υποχθόνιες δυνάμεις να τα καθοδηγούν, ψέγω τους γονείς τους που δεν τα πιάνουν απ’ το αυτί για να τα στείλουν στο σχολείο ώστε να γίνουν«χρήσιμοι πολίτες», με ενοχλεί που δεν βλέπουν «σφαιρικά» (sic) τα προβλήματα του κόσμου.
~~~
Γράφει ο Θάνος Καλαμίδας στο κείμενό του «Η Γκρέτα και η χυδαιότητα που μας κονταίνει» [4]:
«…Δυστυχώς πολλά από αυτά τα έχω διαβάσει σε ελληνικά ΜΜΕ και ιντερνετικό κοινωνικά δίκτυα από …Ελλάδα. Τα έχουν πει ακόμα και βουλευτές. Κι έχω ντραπεί. Κι έχω θυμώσει γιατί αντί να κάνουμε τόπο να περάσουν τα 17χρονα μπας και διορθώσουν τα λάθη που κάνουμε, τους βάζουμε τρικλοποδιές με τον πιο χυδαίο τρόπο, την ύβρη. Τόσο πολύ φοβόμαστε λοιπόν τα 17χρονα ώστε να καταφεύγουμε στην προσωπική χυδαιότητα για να αντιμετωπίσουμε το μήνυμά τους; Και πως νομίζουμε ότι θα δουλέψει αυτό; Ξεχάσαμε πως ήταν να είσαι 17χρονος; Τους γαμάς τα λύκεια, αυτό είναι να είσαι 17χρονος.»
~~~
Τα κρίνω, τα κατακρίνω, αλλά την ίδια στιγμή σκέφτομαι ότι αν έπρεπε να διαλέξω μάλλον θα διάλεγα τις πολύχρωμες παθιασμένες Γκρέτες αυτού του κόσμου. Θα διάλεγα τις μαθήτριές μου που τις είδα προχτές με τα χρωματιστά πλακάτ στο Σύνταγμα .
Χίλιες φορές μ’ αυτές απ’ το να σέρνω ξεθωριασμένα σημαιάκια στις επετειακές «αγωνιστικές» διαδρομές Χαυτεία – Σύνταγμα πιστεύοντας ότι αλλάζω το τίποτα και συντηρώντας τον μικροαστικό επαναστατισμό των βολεμένων αυτού του κόσμου.
Χίλιες φορές μ’ αυτές κι όποιος νομίζει ότι έχει ιδέες για κάτι διαφορετικό ας τις βάλει μπροστά και να δούμε τότε πόσα απίδια βάζει ο σάκος. Μέχρι τότε:
«καμαρωτά, χαρούμενα τα νιάτα
σαν σε χορό βαδίζουν πάντα μπρος,
φλόγα, ζωή και θέληση γεμάτα
κι είναι το πέρασμά τους όλο φως.
Τα νιάτα είμαστε μεις, της γης η ελπίδα,
αλί του π’ αντικρύ μας θα σταθεί.
μελίσσι από τη κάθε μια πατρίδα,
κινάμε να λυτρώσουμε τη γη.» [4]
[1] Διονύσης Σαββόπουλος, Το χειμώνα ετούτο, 1983
[2] Διονύσης Σαββόπουλος, Τι έπαιξα στο Λαύριο, 1979
[3] Διονύσης Σαββόπουλος, Είδα τη Σούλα και τον Δεσποτίδη,1994
[4] Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, Ύμνος της ΕΠΟΝ, 1944
[5] http://bit.ly/2n68JGn