Πλίνθοι και κέραμοι…

Κάτω δεξιά στην οθόνη είναι το ρολόι των Windows. Κάθε τόσο πιάνω τον εαυτό μου να στρέφει συνεχώς το μάτι προς τα εκεί. Μερικές φορές απλά το κοιτάζω για ώρα, βλέπω τους αριθμούς ν’ αλλάζουν και σκέφτομαι: «Αυτό θα μπορούσα να κάνω και δεν το έκανα. Χάθηκε η ευκαιρία.»

– Ξέρεις πόσα ρολόγια έχουμε στο σπίτι;

– Δεν τα έχω μετρήσει ποτέ.  Απλά τους αλλάζω μπαταρίες πού και πού και τους ρυθμίζω την ώρα δυο φορές τον χρόνο

– Εννέα! Στους τοίχους, στα κομοδίνα, σε ράφια και τραπεζάκια. Κι αν βάλουμε κι αυτά των κινητών, των υπολογιστών και των τάμπλετ φτάνουμε αισίως τα 15. Είμαστε περικυκλωμένοι από υπενθυμιστές χρόνου.

«ο χρόνος είναι μαγικός
όταν δεν κρύβονται χαφιέδες στα ρολόγια
όταν γερνάμε σίγουροι με το κεφάλι στο λαιμό μας
ο χρόνος είναι πανικός
όταν ανοίγουν τα ντοσιέ οι στρατοδίκες
ο χρόνος είναι πανικός
όταν σε ζώνει μια τεράστια διαταγή» [1]

Δεκαπέντε ρολόγια που σου υπενθυμίζουν συνεχώς:

– Αυτό δεν το έκανες, χάθηκε η ευκαιρία.
– Δεν ήπιες τον καφέ στην ώρα του, τώρα πρέπει να φύγεις για το σχολείο, χάθηκε μια μικρή απόλαυση.
– Αποκοιμήθηκες στην πρώτη σελίδα του βιβλίου, τώρα έχεις λιγότερα βιβλία να διαβάσεις μέχρι το τέλος.
– Άργησες στο ραντεβού, τώρα έχεις λιγότερο χρόνο για να περάσεις με τον άλλον.
– Βαρέθηκες να πας στο Σούνιο, ένα ηλιοβασίλεμα λιγότερο στη ζωή σου.

Δεκαπέντε ρολόγια που ροκανίζουν τον χρόνο, που θυμίζουν συνεχώς τις χαμένες ευκαιρίες.

– Δίνεις μεγάλη σημασία. Η μέτρηση του χρόνου είναι μια σύμβαση των ανθρώπων.

«Ο χρόνος είναι γενικός.
Δεν μπορούμε να εντοπίζουμε τα οράματα.
Δεν μπορούμε να μοιράζουμε τις αστραπές
απ’ τα κλωστήρια τ’ ουρανού με δόσεις…
Ο χρόνος είναι κοροϊδευτικός.
Είναι αμέτοχος σαν τα περίπτερα στην κίνηση.» [2]

– Έτσι είναι, αλλά με τις συμβάσεις ζούμε.

[1] Ωχρά Σπειροχαίτη, Μπαλάντα για μια λυπημένη χώρα, 1996
>> https://www.youtube.com/watch?v=UBCL7hl–FE

[2] Ωχρά Σπειροχαίτη, 2002 , Θεραπευτική Αγωγή, σε στίχους του Νίκου Καρούζου, 1969
>> https://www.youtube.com/watch?v=MDR0hm4ruNE