Κουβέντες καφενείου για μια σκάλα και μια ευτυχισμένη πόλη
-Τι έγινε; Ήρθε η πολεοδομία;
– Ήρθε. Και φυσικά διαπίστωσε ότι η σκάλα της εκκλησίας κτίστηκε σε δημόσιο χώρο. [1] Θα μου στείλει και το πόρισμα γραπτά.
– Ήταν κανένας από τον Δήμο στην αυτοψία;
– Καλά πλάκα κάνεις; Εδώ όταν απ’ το «Μετέχω» ρώτησαν στο Δημοτικό Συμβούλιο πριν από λίγο καιρό για το αν υπάρχουν πολεοδομικές παραβάσεις στην εκκλησία η απάντηση της Δημοτικής Αρχής ήταν ότι όλα έγιναν σύννομα και σύμφωνα με τα σχέδια. [2]
– Σοβαρά έτσι απάντησαν; Δεν έχουν μηχανικούς εκεί στο Δήμο να κοιτάξουν τα σχέδια και να δούνε τι γίνεται;
– Δεν ξέρω ποιο είναι το πιο τραγικό. Να είναι οι αρμόδιοι τόσο άσχετοι ή να κλείνουν τα μάτια σε μια παρανομία;
– Έλα τώρα. Βλέπεις να ιδρώνει το αυτί κανενός;
– Το ξέρω. Γραμμένα τα ‘χουν οι περισσότεροι. Εκεί ποντάρουν και το παίζουν large. Εσύ τι θα κάνεις;
– Μόλις πάρω το πόρισμα θα πάω στον επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης, στην Περιφέρεια, στον Σκουρλέτη. Κάπου θα βρούμε άκρη και τότε να δούμε τα «σύννομα και τα σύμφωνα με τα σχέδια.»
– Τα άλλα έργα που κάνουν στην πλατεία, συγγνώμη στο προαύλιο της εκκλησίας, τα είδατε;
– Μας έχουν αλλάξει τα φώτα στην «ανάπλαση»! Δεν μπορούμε να πιούμε καφέ απ’ τον θόρυβο και τη σκόνη. Σκάβουν τα πεζοδρόμια, σκάβουν το γκαζόν, ξήλωσαν και το αυτόματο πότισμα και πέταξαν τους σωλήνες στα σκουπίδια.
– Μα αυτά που ξηλώνουν δεν τα είχε κάνει ο Δήμος πριν από κάμποσο καιρό;
– Τα έκανε, τα πληρώσαμε και τώρα τα ξηλώνει, τα ξανακάνει και τα ξαναπληρώνουμε. Λεφτά υπάρχουν.
– Δεν είναι σωστό η ανάπλαση της πλατείας, συγγνώμη του προαυλίου της εκκλησίας, να αντιμετωπιστεί συνολικά για να μην έχουμε αυτό το χάλι συνεχώς και να μη γίνονται σπατάλες;
– Φυσικά και έτσι έπρεπε να γίνει. Το ξέρετε ότι 2-3 φορές τα τελευταία χρόνια πήρε απόφαση το Δημοτικό Συμβούλιο για τη διενέργεια Αρχιτεκτονικού Διαγωνισμού για τη διαμόρφωση της πλατείας; [3] [4] Έ! Όσο τον είδατε εσείς άλλο τόσο τον είδα κι εγώ.
– Κοίταξε, ένας αρχιτεκτονικός διαγωνισμός έχει και ευθύνη. Πρέπει να τον υλοποιήσεις και κρίνεσαι αν το εφαρμόζεις ή όχι. Ενώ τώρα με το ράβε ξήλωνε και οι εργολάβοι έχουν δουλειά και νομίζει ο κοσμάκης ότι γίνονται έργα.
– Μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα το λένε στο χωριό μου.
– Μια ζωή γκρινιάρηδες είστε! Σκέφτεστε επιφανειακά. Δείτε το μακροπρόθεσμα. Όταν κάνεις το ίδιο έργο 2-3 φορές τότε βρίσκει δουλειά και περισσότερος κόσμος. Άσε που τι αισθητική πρόταση μπορεί να έχει ένας αρχιτέκτονας για το Μπραχάμι; Τώρα αυτοσχεδιάζουμε εμείς και δένει απόλυτα το κιτς με τον περιβάλλοντα χώρο.
– Αυτό το κομμάτι με την τέντα που είναι πίσω απ’ το κτίριο της εκκλησίας τίνος είναι;
– Δημοτικό είναι.
– Δημοτικό! Δηλαδή τόσα χρόνια που το είχε περιφράξει η εκκλησία και έβαλε κάγκελα, τέντες, γλάστρες και ψησταριές ήταν καταπατημένο;
– Ναι. Και πρόσεξε! Ακόμα και τώρα που κάνουν την «ανάπλαση» δεν το ενσωματώνουν στην πλατεία, συγγνώμη στο προαύλιο της εκκλησίας, αλλά αφήνουν το μισό με τα κάγκελα γύρω γύρω.
– Καλά είναι απίθανοι. Δεν βλέπεις πού ούτε καν το ευθυγράμμισαν με το υπόλοιπο έργο. Χτίσανε και καινούριο πεζούλι και βάλανε ξανά τα κάγκελα. Έπρεπε να ήσουν προχτές εδώ να δεις τον ιερέα να τσακώνεται με τον εργολάβο και φυσικά ο Δήμος απών.
– Μα είναι καταπατημένο!
– Εσύ κατάλαβες ότι ο Δήμος μας στο συγκεκριμένο νοιάζεται για τα καταπατημένα ή να μην χαλάει καρδιές;
– Φυσικά να μην χαλάει καρδιές! Τι είναι κάποια τετραγωνικά δημόσιου χώρου μπροστά στην ευτυχία του άλλου.
– Άσε που οι ευτυχισμένοι πολίτες είναι και ευτυχισμένοι ψηφοφόροι. Και οι ευτυχισμένοι ψηφοφόροι κάνουν και ευτυχισμένους δημοτικούς άρχοντες.
– Παιδιά, καλή καρδιά και αγάπη μόνο. Αφήστε σκάλες και πλατείες. Κάτι ξέρουν οι άρχοντες που είναι τόσα χρόνια στο κουρμπέτι. Αγάπη μόνο και:
Τι χαρά να ευτυχείς,
δίχως να το πληρώνεις,
ή να `σαι δίκαιος κι ευθύς,
μα δίχως να ζημιώνεις,
να `χεις πολλά τ’ αγαθά,
να `ναι άξιος ο μισθός σου,
δίχως να δώσεις τόσο δα,
από τον εαυτό σου.
Τι χαρά να ευτυχείς,
δίχως να το πληρώνεις. [5]
[1] https://goo.gl/npHSDV
[2] https://goo.gl/m9KEAX
[3] https://goo.gl/RY4z4x
[4] https://goo.gl/S3iAQx
[5] Διονύσης Σαββόπουλος, Αυταπάτες – 1996