Μεταποδοσφαιρικά

«Την ώρα που η Μερκελ παρακολουθούσε ποδόσφαιρο οι Έλληνες υπέβαλαν φορολογικές δηλώσεις» η φωνή του κ. Αυτιά πίσω μου. – Πάντα υπάρχει μια ανοιχτή τηλεόραση πίσω μου.-
Και το μυαλό φεύγει πάλι…

Όχι μόνο στα πιασάρικα δίπολα που φτιάχνει ο  Αυτιάς για να αποκτήσει τηλεθέαση και εξαγοράσιμη αποδοχή…

…Πρέπει να είμαι από τους λίγους αυτής της χώρας που το ποδόσφαιρο μου είναι παντελώς αδιάφορο. Ακούω όμως πάντα με ενδιαφέρον τις παθιασμένες συζητήσεις των φίλων μου -πειράζω μόνιμα τον Πάρη για την ΑΕΚ- και σκέφτομαι συνέχεια τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να μιλάνε για τις ποδοσφαιρικές ομάδες –  ανώνυμες επιχειρήσεις  λες και είναι προέκταση του εαυτού τους, Του είναι τους. Δεν μιλάω φυσικά για το θέαμα.
Γιατί παθιάζονται τόσο πολύ που πολλές φορές τους κάνει να δέχονται και να δικαιολογούν με ευκολία πράγματα που στην άλλη τους  ζωή τα αποστρέφονται; Τη λαμογιά, τον φασισμό, τη βία. Γιατί θεωρούν «φυσιολογικό» τον πλούτο ενός ποδοσφαιριστή και βλέπουν με καχυποψία τον πλούτο ενός άλλου ανθρώπου; Γιατί χάνουν τον ορθολογισμό τους και αποδέχονται κάθε θεωρία συνωμοσίας όταν πρόκειται για την «ομάδα» ΜΑΣ; Αχ! αυτό το κτητικό…

~~~

…Μένω και σε μια γειτονιά που πρέπει να έχει πολλούς και θορυβώδεις φιλάθλους. Σε κάθε αγώνα, όποιος και να παίζει διαχρονικά, ελληνική ή ξένη ομάδα,  μετά το τέλος του, βεγγαλικά εκτοξεύονται, πανηγυρισμοί δονούν το βράδυ.
Φέτος όμως, ιδιαίτερα μετά το παιχνίδι της Ελλάδας με την Κόστα Ρίκα, λες και ζούσα σε μια γειτονιά φάντασμα. Δεν είναι ότι έφυγαν όλοι για διακοπές. Τα παράθυρα ήταν ανοιχτά με το αυξομειούμενο φως της τηλεόρασης να εκπέμπεται σταθερά, τα μηχανάκια με τις πίτσες και τα σουβλάκια όργωναν ασταμάτητα το δρόμο.
Αλλά ούτε φωνές, ούτε πανηγυρισμοί ούτε βεγγαλικά.

…«Νικάει η Γερμανία». Και δεν υπάρχουν άνθρωποι, στη γειτονιά μου τουλάχιστον, που να «χαίρονται» γι’ αυτό. Ήταν όλοι «βραζιλιάνοι», «αργεντίνοι». Με τους «φτωχούς». Γιατί βλέπεις ακόμα και οι ακριβοπληρωμένες ομάδες είναι ιδέες και «εκπροσωπούν» λαούς στις διεθνείς διοργανώσεις.
Και μεις είμαστε διαχρονικά με τους καταφρονεμένους αυτού του κόσμου. Στα λόγια σίγουρα. Και στο ποδόσφαιρο…

…και κοντά σ’ αυτά ένα άρθρο του Άρη Δημοκίδη στο Lifo με τίτλο «Υπέρ της Γερμανίας»