Πλίνθοι και κέραμοι…

Περπατώντας στους δρόμους της πόλης.
Σκόρπιες εικόνες, ψηφίδες καθημερινότητας.
Κυνηγώντας το χρόνο που φεύγει…

 
Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.
 
Κ. Καβάφης, η Πόλις, Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984

Περπατώντας στους δρόμους της πόλης.

Σκόρπιες εικόνες, ψηφίδες καθημερινότητας.

Κυνηγώντας το χρόνο που φεύγει…

«Είμαι ένας απλός, καθημερινός, αισιόδοξος άνθρωπος.
Αλλά, δεν αντέχω τα παράθυρα χωρίς θέα.
Τα παράθυρα βρίσκονται εκεί για να ταξιδεύουν τη ματιά.
Για ν’ αποκαλύπτουν ορίζοντες.
Για να υπόσχονται το «παραπέρα».
Για να λούζουν στο αληθινό φώς τ’ άδεια δωμάτια.
Για να φτιάχνουν σκιές με χρώμα πάνω στους λευκούς τοίχους…»

Οδυσσέας Ελύτης

Περπατώντας στους δρόμους της πόλης.

Σκόρπιες εικόνες, ψηφίδες καθημερινότητας.

Κυνηγώντας το χρόνο που φεύγει…

Το παράθυρο (απόσπασμα)

«Κάθομαι εδώ στο παράθυρο, κοιτάω τους διαβάτες
και κοιτάζομαι μες στα μάτια τους. Θαρρώ πως είμαι
μια σιωπηλή φωτογραφία, μες στην παλαιά κορνίζα της,
κρεμασμένη έξω απ’ το σπίτι, στο δυτικό τοίχο,
εγώ και το παράθυρό μου…
…Αν κάνω πάλι να μιλήσω, ο αχνός της φωνής μου
θαμπώνει (όπως τώρα) το τζάμι
και πια δε βλέπω εκείνο που γι’ αυτό θα ‘θελα να μιλήσω.
Σιωπή και ακινησία λοιπόν. Μπορείς να πεις και υποκρισία,
γιατί γνωρίζεις, ίσως, πόσες κραυγές σταυρωμένες,
πόσες χειρονομίες γονατισμένες κατοικούν
πίσω απ’ αυτή την κάθετη, κρυστάλλινη λαμπρότητα.»

Γιάννης Ρίτσος, Τέταρτη Διάσταση, 1956-1972