Πλίνθοι και κέραμοι…

Βράδυ φθινοπώρου στην πόλη.
Μακριά, απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο ακούγεται το τραγούδι…

«…Ένα παιδί δαρμένο έγινε αχινός
αν τους βαστάει τώρα ας με ξαναδείρουν, είπε,
πήρανε ο μπαμπάς κι η μαμά μαχαίρι και πιρούνι
και χωρίς να τρυπηθούν, του ‘φάγαν την καρδιά…»

…και το μυαλό ταξιδεύει πάλι.

Στα παιδιά αχινούς που έχουμε στις τάξεις μας.
Που πολλές φορές τα προσεγγίζουμε με το «μαχαίρι και το πιρούνι» για να μην μας αγκυλώσουν.
Που ίσως τρώμε κι εμείς ένα κομμάτι από την καρδιά τους.

Μεγαλώνω…
… παλιότερα φαίνεται πως είχα μεγαλύτερη υπομονή.
Τελευταία φοβάμαι ότι σιμώνω φορές – φορές όλο και περισσότερο στο «μαχαίρι και το πιρούνι…» Στην εύκολη λύση.

«…Βαθιά, ένα καράβι έμενε ακίνητο
ακίνητο ένα καλοκαίρι
φυσούσαν άνεμοι, φουσκώναν τα πανιά
δεν έλεγε να φύγει, τι περίμενε, τι περίμενε
κανείς δεν ξέρει…»

www.fotografizo.com

Περπατώντας στους δρόμους της πόλης.

Σκόρπιες εικόνες, ψηφίδες καθημερινότητας.

Κυνηγώντας το χρόνο που φεύγει…

Δρόμοι παλιοί

Δρόμοι παλιοὶ ποὺ ἀγάπησα καὶ μίσησα ἀτέλειωτα

κάτω ἀπ᾿ τοὺς ἴσκιους τῶν σπιτιῶν νὰ περπατῶ

νύχτες τῶν γυρισμῶν ἀναπότρεπτες κι ἡ πόλη νεκρὴ

Τὴν ἀσήμαντη παρουσία μου βρίσκω σὲ κάθε γωνιὰ

κᾶμε νὰ σ᾿ ἀνταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο τοῦ τόπου μου κι ἐγὼ

Ξεχασμένος κι ἀτίθασος νὰ περπατῶ

κρατώντας μία σπίθα τρεμόσβηστη στὶς ὑγρές μου παλάμες

Καὶ προχωροῦσα μέσα στὴ νύχτα χωρὶς νὰ γνωρίζω κανένα

κι οὔτε κανένας κι οὔτε κανένας μὲ γνώριζε μὲ γνώριζε.

 Μανόλης Ἀναγνωστάκης