αφίσα

Στο Βιετνάμ πυρπόλησαν το ρύζι
πυρπόλησαν το ρύζι.
Στη Σαϊγκόν δεν μπορείς να ζήσεις,
δε σου ‘φτανε ο αέρας για να ζήσεις.
Τώρα, κρυμμένος στο ποτάμι, ανασαίνεις,
Φο Μι Τσιν, ανασαίνεις
με καλάμι.[1]

~~~

– Τι είναι οι μνήμες μας;

– Μικρά κομματάκια χρόνου που για κάποιο λόγο τρυπώνουν μέσα σου και περιμένουν μια αφορμή για να βγουν έξω. Κάποιες ανασύρονται ασυνείδητα, προσπαθούν να σταθούν στο σήμερα, μπλέκουν με την καθημερινότητα μέχρι να χαθούν πάλι.

~~~

Ήταν η πρώτη αφίσα που κολλήθηκε στον τοίχο του δωματίου κάποια στιγμή στη Δευτέρα Λυκείου στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Ο πόλεμος της ανεξαρτησίας στο μακρινό Βιετνάμ είχε τελειώσει λίγα χρόνια πριν κι ο απόηχός του έφτανε στη μικρή μας επαρχία και έπαιρνε μυθικές διαστάσεις.

Η ασπρόμαυρη φωτογραφία με τα διαπεραστικά μάτια, το αδιόρατο χαμόγελο και τα λόγια του από κάτω «Δεν υπάρχει τίποτα πιο ακριβό εκτός από την ανεξαρτησία και την ελευθερία» ακολούθησε τις μετακομίσεις σε φοιτητικά δωμάτια, παρακολουθούσε από ψηλά παθιασμένες συζητήσεις για την επανάσταση και τον άλλο κόσμο που θα ερχόταν, για το νέο σχολείο που θα φτιάχναμε, έβλεπε στωικά φοιτητικούς έρωτες και δράματα.

~~~

Φο Μι Τσιν, τι θα ‘κανες αλήθεια
τι θα ‘κανες αλήθεια,
τα παιδιά αν δεν τρώγανε σκουπίδια,
τα αεροπλάνα αν δεν καίγανε καλύβια;

Α! το κορίτσι σου θα ‘παιρνες για βόλτα
χέρι χέρι,
στο δάσος για βολτίτσα χέρι χέρι. [1]

~~~

Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα στο πατάρι με τις κούτες των σκονισμένων αναμνήσεων, αλλά έφτασε ένα άκουσμα στην τηλεόραση [2] για να έρθει πάλι στην επιφάνεια συμπαρασύροντας έναν ολόκληρο κόσμο που έφυγε.

---

[1] Διονύσης Σαββόπουλος, Βιετνάμ γιέ-γιέ, 1966
[2] Τέτοιες μέρες, στις 2 Σεπτεμβρίου του 1969, πέθανε στο Ανόι ο Χο Τσι Μιν, ο «θείος Χο», ηγέτης του κινήματος της ανεξαρτησίας του Βιετμάμ από το 1941.