σχολείο vs χιονάνθρωπος

~~~

«Ολαρία, ολαρά, χιόνι πέφτει από ψηλά…» [1]

~~~

Τελικά αυτό που είμαστε τώρα είναι η προηγούμενη ζωή μας. Το πώς ζήσαμε τα παιδικά μας χρόνια, οι εμπειρίες μας, ο τρόπος που αντιμετωπίσαμε τη ζωή.

Και μεγαλώνοντας, όλο και πιο συχνά, το μυαλό κάνει ένα συνεχόμενο μπρος πίσω, συγκρίνει καταστάσεις, προσπαθεί να καταλάβει το σήμερα με αυτό που κουβαλάμε από το χτες.

~~~

«…χιόνι πέφτει και σκεπάζει την αυλή μας, το μυαλό μου φτερουγίζει μακριά..» [1]

~~~

Το χωριό ήταν στα πεδινά, κοντά στη θάλασσα, οπότε το χιόνι δεν ήταν κάτι το συνηθισμένο. Το βλέπαμε στα σχολικά βιβλία, όταν κοιτάζαμε τις κορυφές των βουνών που ήταν μακριά πίσω από το χωριό, αλλά ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι φορές που χιόνισε και το έστρωσε. Δυο, τρεις, δε θυμάμαι παραπάνω.

Και τότε, ξυπνάγαμε το πρωί και ξεκινούσαμε για το σχολείο μέσα στους χιονισμένους δρόμους. Ούτε μια φορά δεν μας είπαν οι γονείς μας: «Μην πάτε σήμερα στο σχολείο, καθίστε στο σπίτι να παίξετε χιονοπόλεμο».

Απλά καθαρίζανε τον δρόμο, όσο μπορούσαν, από τα χιόνια και η δασκάλα μας – ούτε που ξέρω πώς κατάφερνε να φτάσει στο σχολείο τέτοια μέρα – μας περίμενε στην τάξη με τη σόμπα αναμμένη.

Πηγαίναμε,

γιατί η μόνη κουβέντα που ακούγαμε απ’ όλους γύρω μας ήταν:

«Πήγαινε στο σχολείο αν θέλεις να ξεφύγεις από τη ζωή εδώ και να ζήσεις καλύτερα.»

Δεν ήταν κοινωνικοί και πολιτικοί επιστήμονες, δεν κάνανε βαθυστόχαστες αναλύσεις για την κοινωνική κινητικότητα. Ήταν άνθρωποι ταλαιπωρημένοι απ’ τη ζωή που θέλανε το καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. Και αυτό το βλέπανε να περνάει μόνο μέσα από το σχολείο.

~~~

«…χιόνι πέφτει και σκεπάζει τη σκεπή μας και το άρρωστο σκυλί μας ξεψυχά…» [1]

~~~

Έγινε και πέρσι, έγινε και φέτος.

– Μα γιατί να μην κλείσουν τα σχολεία μια μέρα, δυο, τρεις, τέσσερις, πέντε… – αλήθεια πού είναι το όριο; – και τα παιδιά να παίξουν χιονοπόλεμο; Τι θα γίνει και να χάσουν μια μέρα μάθημα, δυο, τρεις, τέσσερις, πέντε… – αλήθεια πού είναι το όριο;

~~~

«…Τα ίδια λέγαν και πολλοί προοδευτικοί, παράξενο δεν ήταν;

…Το ‘παν επίσης λαϊκοί ένα σωρό, στον συνεργάτη ενός εντύπου» [2]

~~~

Έγινε και πέρσι, έγινε και φέτος.

Μια ιδιότυπη διαμάχη στα κοινωνικά δίκτυα, γιατί στην πραγματική ζωή αλλού είναι τα μεγάλα ζόρια:

σχολείο vs χιονάνθρωπος,

για να «νικήσει» τις περισσότερες φορές ο χιονάνθρωπος αν κρίνω τουλάχιστον από αυτά που γράφανε φίλοι και γνωστοί.

~~~

– Μα πώς κάνεις έτσι; Όσο περνάνε τα χρόνια γίνεσαι συντηρητικός. Και τι έγινε αν δεν γίνει μια μέρα μάθημα; Δεν χάθηκε ο κόσμος.

– Αν το βλέπεις έτσι το σχολείο έχεις δίκιο. Τίποτε δεν έγινε,

αλλά

δεν είναι η μια μέρα. Είναι νομίζω μια ολόκληρη αντίληψη για το πώς βλέπουμε το δημόσιο σχολείο και τη δουλειά μας.

Και προσωπικά διαφωνώ,

κολλημένος ακόμα στη φωνή της μαμάς όταν το βράδυ τσακισμένη από την κούραση της ημέρας μου έλεγε «Έλα να μου διαβάσεις την ανάγνωση για να δω πώς θα την πεις αύριο στη δασκάλα» επαναλαμβάνοντας συνεχώς σε κάθε ευκαιρία. «Μόνο το σχολείο θα σε βοηθήσει να ξεφύγεις από εδώ.»

Και διαφωνώ για έναν ακόμα λόγο.

Γιατί έχω τη βεβαιότητα ότι αρκετοί απ’ αυτούς που φωνάζουν για τους χιονάνθρωπους και τις αθώες παιδικές ψυχές που καταπιέζονται στις οθόνες των τηλεμαθημάτων, αν λειτουργούσαν τα σχολεία κανονικά και χιόνιζε, θα ζητούσαν να κλειδαμπαρώσουμε τα παιδιά στις τάξεις για να μη βγουν στην αυλή στο διάλειμμα γιατί μπορεί να χτυπήσουν και να «πάμε φυλακή».

~~~

«Όλα είναι μακρινά κι ευτυχισμένα

και το χιόνι πέφτει από ψηλά,

τα ζευγάρια στροβιλίζονται πιο πέρα

κι η κοπέλα μου αστράφτει από χαρά.» [1]

——————————–

[1] Ολαρια ολαρα, Σαββόπουλος Διονύσης, Βρώμικο ψωμί, 1972

[2] Μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο, Σαββόπουλος Διονύσης, Ρεζέρβα, 1979