Aναμνηστική δόση
– Πώς περνάς παιδί μου εκεί στα ξένα;
– Μια χαρά! Βέβαια έχουμε πολλή δουλειά αυτό το διάστημα στο νοσοκομείο, αλλά τα καταφέρνω. Εσύ μπαμπά έκανες το εμβόλιο για την Covid-19;
– Πρέπει να το κάνω;
– Φυσικά και πρέπει να το κάνεις. Τα έχουμε πει αυτά. Στα ιατρικά, και όχι μόνο, δεν κάνουμε ό,τι ακούμε δεξιά και αριστερά, αλλά ό,τι μας λέει η επιστήμη…
… Οπότε,
ξανά:
-Πλινγκ! Ο ήχος των μηνυμάτων στο κινητό. «Σας υπενθυμίζουμε ότι σύμφωνα με σύσταση της επιτροπής εμβολιασμού έχετε προτεραιοποιηθεί για 3η αναμνηστική δόση. Μπορείτε να κλείσετε το ραντεβού σας άμεσα.»
Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι ότι είμαστε πολύ τυχεροί που γεννηθήκαμε σ’ ένα μέρος του κόσμου όπου μας δίνεται η δυνατότητα να προστατεύουμε τη ζωή μας με ό,τι πιο σύγχρονο έχει να επιδείξει η επιστήμη. Nα θεωρούμε δεδομένο, και να σνομπάρουμε ενίοτε, αυτό που στο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ κομμάτι του πλανήτη μας, αυτό που για δισεκατομμύρια ανθρώπους, είναι πολυτέλεια και άπιαστο όνειρο.
Το σκέφτομαι και δεν ξέρω γιατί νιώθω πολλές φορές και ντροπή γι’ αυτή μου την τύχη όταν βλέπω τις εικόνες εκατομμυρίων ανθρώπων σε άλλες χώρες να παρακαλούν για ένα εμβόλιο, για πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες που ούτε στο όνειρό τους δεν πρόκειται να τις δουν.
Ντροπή και θλίψη και οι στίχοι του ποιητή έρχονται ξανά στην επιφάνεια:
«…κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μία φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;» (1)
[1] https://bit.ly/3tWgMro
[2] Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ενός λεπτού σιγή, Ποιήματα, Ιανός 2020