με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους
«ο ελαιώνας γύρω η θάλασσα κι ακόμη
ο ήλιος θάνατος μες στους θανάτους.» [1]
Μεσημέρι,
– Έχεις πάει στον Κήπο των Ηρώων;
– Πάνε πολλά χρόνια. Κάνε μια στάση.
Κύματα καυτού αέρα κάνουν τις γαλανόλευκες στην είσοδο να κυματίζουν. Μέσα, ο Κήπος των Ηρώων σιωπηλός εκτός απ’τον ρυθμικό ήχο απ’ τα μπεκ που ποτίζουν το γκαζόν δημιουργώντας μικρά ουράνια τόξα .
«Θάνατος είναι οι κάργιες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,» [1]
Περπατάς στην ησυχία και το μάτι ταξιδεύει στους χαμηλούς σταυρούς κάτω από τους ίσκιους και τις φυτεμένες τσιμεντένιες κολόνες με τα καλώδια, τα ξεθωριασμένα μνημεία και τις προτομές, τα σκουριασμένα κανόνια στις τάπιες που σημαδεύουν τα αυτοκίνητα και τα σπίτια στον απέναντι δρόμο και φυσικά την πανταχού παρούσα πλαστική καρέκλα, σήμα κατατεθέν της νεοελληνικής μας πραγματικότητας. Εικόνες μελαγχολικού μεγαλείου με τις σκέψεις να πετάνε εδώ κι εκεί.
«Θάνατος οι λεροί κι ασήμαντοι δρόμοι,
με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους,» [1]
Δίπλα, πίσω απ’ τον πέτρινο τοίχο με τα αναρριχώμενα, το παλιό Νοσοκομείο Χατζηκώστα , εγκαταλελειμμένο, με τον χρόνο να το κατατρώει σιγά σιγά.
– Έχει πέσει η σκεπή και λένε ότι τα νερά κατέστρεψαν τα παλιά αρχεία που δεν τα είχαν πάρει.
– Πόσα χρόνια είναι κλειστό;
– Δεκαετίες. Κάθε τόσο πετάνε και μια ιδέα για την αξιοποίησή του, αλλά δε γίνεται τίποτα και αυτό απλά γκρεμίζεται.
«Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.» [1]
– Πάμε. Περιμένουν οι άλλοι για φαγητό.Αφήνουμε πίσω τις σκιές του Κήπου με τα φαντάσματα των ηρωικών προγόνων(?), το νεοκλασικό ερείπιο του νοσοκομείου, απέναντι το χοτέλ λίμπερτι, τα είδη υγιεινής, τα μάρμαρα και το σούπερ μάρκετ στα κτίρια της σύγχρονης Ελλάδας και συνειδητοποιείς ξανά ότι αυτός ο τόπος παράγει πολύ περισσότερη ιστορία απ΄ότι μπορεί να διαχειριστεί. Πήξαμε στις «ηρωικές» πόλεις και τα χωριά, βολικό άλλοθι για τη διαχρονική ακινησία μας.
«θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.» [1]
[1] Κ. Γ. Καρυωτάκης, Τα Ποιήματα (1913-1928), Αθήνα 1992