Μικροαπολογισμοί

– Όπως καθόμαστε εδώ, παρατηρώ όλη την ώρα αυτή την αψίδα που στέκεται όρθια εκατοντάδες χρόνια και σκέφτομαι τους χιλιάδες ανθρώπους που βάδισαν από κάτω της. Τι ξέρουμε γι’ αυτούς;
– Τελευταία όταν κοιτάζω τον κόσμο γύρω μου βλέπω τους ανθρώπους σαν σκιές. Περνάνε από μπροστά μου και εξαφανίζονται.
– Κάθε φορά που βγαίνω στο μπαλκόνι του σπιτιού στο χωριό νομίζω ότι θα δω τον θείο και τη θεία να κάθονται δίπλα και να αγναντεύουν. Πώς συνηθίζεις την απουσία;
-Σας ακούω και σκέφτομαι ένα ποίημα του Ρίτσου που με σημάδεψε απ’ την πρώτη φορά που το διάβασα:
«Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,
και συ να λείπεις,
να ‘ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα,
και συ να λείπεις, […]
και τα κουμπιά του σακακιού σου ν’ αντέχουν πιότερο από σένα.[…]»
~~~
Ανοιξιάτικες συζητήσεις που αρχίζουν απρόσμενα χωρίς να ολοκληρωθούν ποτέ. Ίσως να μεγαλώσαμε πολύ, ίσως να είναι οι πολλές απουσίες το τελευταίο διάστημα, μπορεί και να φταίνε και αυτοί οι αγχώδεις μικροαπολογισμοί του τι αφήνουμε πίσω μας καθημερινά.
~~~