Αεροπλάνα, τι πολλά
«Αεροπλάνα, τι πολλά
έλα να δεις Μπεμπέκα!
Τα παιδάκια τα μετρούν
και τα βγάζουν δέκα.»
Πρέπει να είναι ένα από τα λίγα ποιηματάκια που θυμάμαι απ’ τα νηπιακά μου χρόνια. Ήταν δέκα ποιήματα, ένα για κάθε αριθμό, που μου τα διάβαζαν από ένα βιβλιαράκι των εκδόσεων Άγκυρα ξανά και ξανά για να μάθω τους αριθμούς. Κάπου θρονιάστηκαν σε μια γωνίτσα του μυαλού, ξεθώριασαν με το πέρασμα των χρόνων, όλο τον καιρό μένουν εκεί ξεχασμένα, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο κάθε χρόνο, τέτοια μέρα,
τσουπ!
το συγκεκριμένο βγαίνει στην επιφάνεια.
Δεν ξέρω ποιο είναι το ερέθισμα που το ανασύρει. Υποθέτω ότι είναι ο θόρυβος των αεροπλάνων που πετάνε πάνω απ’ τις παρελάσεις, δείγμα της πολεμικής ετοιμότητας της πτωχευμένης Ελλαδίτσας για να φοβηθούν οι οχτροί και να αναπτερωθεί το ηθικό των γηγενών.
Οι γύρω μου βλέπουν τα αεροπλάνα, ακούνε τα ταμπούρλα να χτυπάνε, θαυμάζουν τις ευθύγραμμες σειρές, σχολιάζουν καλλίπυγες δασκάλες που δίνουν παραγγέλματα, θυμούνται ένδοξες στιγμές ή στιγμές που νομίζουν ότι είναι ένδοξες, νιώθουν με όλα αυτά ρίγη εθνικής συγκινήσεως και εγώ κολλημένος να σκέφτομαι το ποιηματάκι με την Μπεμπέκα.
Αυτό και οχτώ στοιχισμένες παστούλες έτοιμες για τον φούρνο:
«Οχτώ παστούλες έφτιαξε
ο Άρης με τη Σίσση
και στη γραμμή τις έβαλε
στο φούρνο να τις ψήσει.»
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
