Θάλαμος

«Γύρευε ένα κλειδί
χρυσό,
βρήκ’ ένα μπρούτζινο,
Είπε,
δεν έχει σημασία,
αρκεί ν’ ανοίγει η πόρτα.
Κι η πόρτα άνοιξε,
ο κήπος όμως
ήταν μαραμένος.» [1]

– Διαβάζεις Χιόνη εδώ μέσα; Μάλλον θα έπρεπε να πάρεις κάτι πιο ανάλαφρο.

– Κι όμως. Ταιριάζει τόσο πολύ!

~ ~ ~

Πίσω απ´ τα τεράστια παράθυρα, στο βάθος, τα χιονισμένα Τζουμέρκα, κάτω, το πάλαι ποτέ πράσινο πάτωμα μαυρισμένο και σκαμμένο απ´ τις ρόδες των κρεβατιών, παντού, η μυρουδιά απ´ τα φάρμακα και το απολυμαντικό,
οι αναστεναγμοί, οι κραυγές, τα αγκυλωμένα σώματα πάνω στις πλαστικές καρέκλες που προσπαθούν να κλέψουν λίγες στιγμές ύπνου, οι εφήμερες γνωριμίες που ανακυκλώνουν τις ίδιες συζητήσεις:

– Πέρασαν οι γιατροί. Τι είπαν; Πότε θα φύγετε; Πόσο καιρό είστε εδώ; Ξέρετε την τάδε; Είναι απ τα μέρη σας; Πόσα παιδιά έχετε; Ενεργήθηκε σήμερα; Κοιμήθηκε το βράδυ;
άλλες φορές βάλσαμο στις ατέλειωτες άχρωμες ώρες,
άλλες φορές απρόσκλητοι επισκέπτες όταν το μυαλό ταξιδεύει στα δικά του μονοπάτια.

«Αιολοπλόκαμες γυναίκες με ταξίδεψαν
μέσα στα όνειρά τους.
[…]
Με μάτια κλειστά,
την αἰχμηρή καρένα βυθισμένη στα νερά τους
και τα χέρια να παλεύουν σαν κουπιά,
πέρασα έναν ολόκληρον ωκεανό σπασμών,
για να φτάσω τώρα
σ’ αυτή την ηλικία από σίδερο,
σ’ αυτή την πολιτεία από σίδερο,
σ’ αυτό το συναίσθημα από σίδερο
σκουριασμένο.» [2]

– Δεν αντέχω άλλο, πότε θα φύγουμε;

– Υπομονή. Αύριο ίσως.

– Το ίδιο μου είπες και χτες…

---

[1]Αργύρης Χιόνης, Οδός, Η φωνή της σιωπής, Νεφέλη, 2019
[2] Αργύρης Χιόνης, Αιολοπλόκαμες γυναίκες, Η φωνή της σιωπής, Νεφέλη, 2019