6 Απριλίου
2014
2 Απριλίου
2014
Άλλη μια συνέλευση
Άλλη μια συνέλευση. Όπου το «συνδικαλιστικό κίνημα» να προσπαθεί με τερτίπια και φανφάρες να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. 98% λέει διαφωνεί αλλά όταν φτάνει το μαχαίρι στο κόκκαλο να ψάχνουμε πως θα κάνουμε την «επανάσταση» χωρίς κόστος. Όλοι μαζί στο πουθενά! Τι θέλω και μιλάω ακόμη;
…αφού το τραγουδάκι του Τοτέμ μου τα ‘λεγε από παλιά:
«Με καταριούνται γενιές και γενιές απελπισμένων
γιατί δεν θέλαν να πιστέψουνε το μέλλον.
Θέλαν να νιώθουν πως τα πράματα θα γίνουνε καλύτερα,
και τους χάλαγα τη σούπα γιατί ήξερα.
-Δεν έχει σημασία το να εύχεσαι κάτι,
άμα θες να στο φέρουν για πρωινό στο κρεββάτι.
Σημασία έχει να εκπαιδεύσεις τα μυαλά σου
για να δίνουν εντολές μπας και σηκώσεις τα κουλά σου.
…
Και τώρα είμαστε εδώ στο σταυροδρόμι της σκέψης.
Κι όλοι ψάχνουν να πιστέψουνε σε εμπνεύσεις.
Ε, λοιπόν δεν πιστεύω. Δεν γουστάρω εμπνευσμένους.
Προτιμώ τους τρελούς και τους πυροβολημένους!
-Προτιμώ μιλάω και τα κανάλια να με βρίζουνε
παρά να αγανακτώ και να με γλείφουνε.
Προτιμώ πεσιμισμό για να αντέξω παρακάτω,
παρά να εθελοτυφλώ πως το βαρέλι έχει πάτο.
-Προτιμώ να πολεμάω με δαίμονες και διαόλους
παρά να αγαπάω βολεμένους κι άλαλους.»
25 Μαρτίου
2014
Για την ιστορία,
Τέλη της 10ετίας του ’70. Ο χρόνος κυλάει αργά στην επαρχία. Ο απόηχος του Πολυτεχνείου έχει φτάσει και στο μικρό χωριό μου. Οι φοιτητές που ήταν στην Αθήνα στήνουν σιγά σιγά τις πρώτες οργανώσεις της αριστεράς, τα κόκκινα συνθήματα ξαναγράφονται μετά από χρόνια αργά το βράδυ, οι μαθητικές κοινότητες μισοπαράνομες – μισονόμιμες οργανώνονται στο Γυμνάσιο και το Λύκειο…
…Και μαζί μ’ αυτά τα πρώτα βιβλία που αλλάζουν τον κόσμο γύρω μας.
Η «Ελληνική Νομαρχία» του ανωνύμου του Έλληνος, «Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821» και η «Επανάσταση της Θεσσαλομαγνησίας» του Κορδάτου, «Το ’21 και η αλήθεια» του Σκαρίμπα, «Ο Καρλ Μαρξ και ο Φ. Ένγκελς για την επανάσταση του ’21» του Οικονομίδη, «Το κατεστημένο στην νεοελληνική ιστορία» του Κατσούλη, «Η Ελληνική τραγωδία» του Τσουκαλά…
Βιβλία που τα περισσότερα δεν υπήρχαν στα βιβλιοπωλεία της Άρτας αλλά ερχόταν απ’ την Αθήνα. Άλλα με αντικαταβολή άλλα με παραγγελία σε συγγενείς και φίλους.
Βιβλία που σε έκαναν να ανακαλύπτεις έναν άλλον κόσμο. Που σε έκαναν να αμφισβητείς τις δεδομένες «αλήθειες».
Οι μυστακοφόροι ήρωες που κοσμούσαν τις αίθουσες τελετών των σχολείων έχαναν την μαγεία τους. Γίνονταν καθημερινοί άνθρωποι με πάθη και λάθη και όχι υπεράνθρωποι φορείς της απόλυτης αλήθειας.
Οι φλογεροί λόγοι των δασκάλων με τις περιγραφές των σφαγών και των μαχών που έκαναν τις γιαγιάδες να δακρύζουν φάνταζαν ρηχοί και ψεύτικοι.
Οι Αθανάσιοι Διάκοι που σουβλίζονταν στα σχολικά σκετς προκαλούσαν μια απέραντη θλίψη. -Πάντα φυσικά οι Τούρκοι ήταν οι «χειρότεροι» συμμαθητές μας.
Οι παρελάσεις έχασαν την αίγλη τους και ο στρατηγός Μακρυγιάννης δεν ήταν και ο καλύτερος του κόσμου.
Η ιστορία άρχισε να φανερώνεται σαν ένα πολύχρωμο παζλ γεμάτο αντιθέσεις όπου το «καλό» και το «κακό» δεν είναι πάντα τόσο εύκολα αναγνωρίσιμο αλλά αλλάζει ανάλογα με τις εποχές και τις συνθήκες.
Ανακαλύπτεις ότι ο πατριωτισμός δεν είναι τσιτάτα και το «εθνικό φρόνημα» είναι ένα περίεργο πράγμα που δικαιολογεί από τις μεγαλύτερες ανοησίες μέχρι τα μεγαλύτερα εγκλήματα…
…40 χρόνια μετά, καθισμένος μπροστά σε μια οθόνη ακούω πάνω μου τα αεροπλάνα μιας χρεοκοπημένης χώρας να σχίζουν τον ουρανό, για το εθνικό φρόνημα υποθέτω.
Ακούω στο βάθος τα τύμπανα των σχολείων που παρελαύνουν και αυτά για το εθνικό φρόνημα.
Διαβάζω στους τοίχους των αριστερών μου φίλων εθνικοπατριωτικ
… και το τραγουδάκι του Τίμου Μωραϊτίνη στροβιλίζει γύρω μου σε ρυθμό ταρατατζουμ! τζουμ! τζουμ!:
Βιβλία που σε έκαναν να ανακαλύπτεις έναν άλλον κόσμο. Που σε έκαναν να αμφισβητείς τις δεδομένες «αλήθειες».
Οι μυστακοφόροι ήρωες που κοσμούσαν τις αίθουσες τελετών των σχολείων έχαναν την μαγεία τους. Γίνονταν καθημερινοί άνθρωποι με πάθη και λάθη και όχι υπεράνθρωποι φορείς της απόλυτης αλήθειας.
Οι φλογεροί λόγοι των δασκάλων με τις περιγραφές των σφαγών και των μαχών που έκαναν τις γιαγιάδες να δακρύζουν φάνταζαν ρηχοί και ψεύτικοι.
Οι Αθανάσιοι Διάκοι που σουβλίζονταν στα σχολικά σκετς προκαλούσαν μια απέραντη θλίψη. -Πάντα φυσικά οι Τούρκοι ήταν οι «χειρότεροι» συμμαθητές μας.
Οι παρελάσεις έχασαν την αίγλη τους και ο στρατηγός Μακρυγιάννης δεν ήταν και ο καλύτερος του κόσμου.
Η ιστορία άρχισε να φανερώνεται σαν ένα πολύχρωμο παζλ γεμάτο αντιθέσεις όπου το «καλό» και το «κακό» δεν είναι πάντα τόσο εύκολα αναγνωρίσιμο αλλά αλλάζει ανάλογα με τις εποχές και τις συνθήκες.
Ανακαλύπτεις ότι ο πατριωτισμός δεν είναι τσιτάτα και το «εθνικό φρόνημα» είναι ένα περίεργο πράγμα που δικαιολογεί από τις μεγαλύτερες ανοησίες μέχρι τα μεγαλύτερα εγκλήματα…
…40 χρόνια μετά, καθισμένος μπροστά σε μια οθόνη ακούω πάνω μου τα αεροπλάνα μιας χρεοκοπημένης χώρας να σχίζουν τον ουρανό, για το εθνικό φρόνημα υποθέτω.
Ακούω στο βάθος τα τύμπανα των σχολείων που παρελαύνουν και αυτά για το εθνικό φρόνημα.
Διαβάζω στους τοίχους των αριστερών μου φίλων εθνικοπατριωτικ
… και το τραγουδάκι του Τίμου Μωραϊτίνη στροβιλίζει γύρω μου σε ρυθμό ταρατατζουμ! τζουμ! τζουμ!:
«Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα,
γιατί λάμπει ο ήλιος έτσι γιατί φέγγει έτσι η μέρα; »
γιατί λάμπει ο ήλιος έτσι γιατί φέγγει έτσι η μέρα; »
~~~
Και ξάφνου εκεί στη ροή των γεγονότων του Facebook αναδύθηκε μαζί με τις νεκρολογίες και ένα άρθρο του Κωστή Παπαγιώργη, το μακρινό 2007 στo Lifo.
Ξεκινάει κάπου στην αρχή με το: «…Οι ιστορικοί –με γλωσσοδέτη και συγκαταβατική γενικολογία–, οι παπάδες –πάντα στο κάτω παραθύρι και φωνή από τα βάθη του 19ου αι.–, οι παρατρεχάμενοι με άρες μάρες κουκουνάρες…»για να τελειώσει:
Ξεκινάει κάπου στην αρχή με το: «…Οι ιστορικοί –με γλωσσοδέτη και συγκαταβατική γενικολογία–, οι παπάδες –πάντα στο κάτω παραθύρι και φωνή από τα βάθη του 19ου αι.–, οι παρατρεχάμενοι με άρες μάρες κουκουνάρες…»για να τελειώσει:
…«Αυτό που κατέστησε τη χώρα άλυτο γρίφο είναι το πού επιτέλους ανήκει. Είναι χώρα της Ανατολής; Χαμένο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας; Βαλκανικό κρατίδιο με όλα τα συμπαρομαρτούντα; Κληρονόμος του μεγαλύτερου πολιτισμού; Ιστορικό λάθος;»