Πλίνθοι και κέραμοι

Διαβάζω την είδηση. «Υπουργός: Θα προσληφθούν 19.500 αναπληρωτές εκπαιδευτικοί.»

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη χώρα, που το +20% των εκπαιδευτικών της σήμερα, πάνω από 30% παλιότερα καλύπτεται από αναπληρωτές.
Και εξακολουθεί ακόμη να αποσπά εκπαιδευτικούς σε εξωδιδακτικές υπηρεσίες. Σε δουλειές γραφείων, σε μητροπόλεις, σε κόμματα, σε συνδικάτα… [1]

Κι απ΄την άλλη: Ωρομίσθιος, αναπληρωτής στην εκπαίδευση…
Μισθός με την ώρα.. Μάθημα με την ώρα… Εκπαιδευτικοί να τρέχουν από σχολείο σε σχολείο. Κομματιασμένη «εκπαίδευση». Λίγο από εδώ, λίγο από εκεί. Ένας ολόκληρος κόσμος μέσα στα σχολεία, δίπλα μας αλλά τόσο μακριά μας. Νέα παιδιά οι περισσότεροι, με τη φλόγα πολλές φορές να τρεμοσβήνει κάτω από τις καταθλιπτικές καταστάσεις που κουβαλάνε στο τέλος κάθε μήνα από διευθυντή σε διευθυντή για να «βεβαιώσει» την παρουσία τους. Αγώνας για λίγα ευρώ που πάντα έρχονται μετά από πολύ καιρό. Αγώνας για να συγκεντρωθεί μια προϋπηρεσία, το σκαλοπάτι που θα βοηθήσει(;) τη πολυπόθητη είσοδο στο «πάνω μέρος» της εκπαίδευσης. Στους μόνιμους…

…Ωρομίσθιος, αναπληρωτής στην εκπαίδευση…
Διαχρονικό αλλά και παγκόσμιο.
Γράφει ο Φρανκ Μακ Κορτ στο βιβλίο του «Ο Δάσκαλος Μια αυτοβιογραφία»:

«…Έγινα πλανόδιος καθηγητής και παράδερνα από σχολείο σε σχολείο… Μου ανέθεταν να διδάξω Αγγλικά ή οτιδήποτε άλλο είχαν ανάγκη: βιολογία, καλλιτεχνικά, φυσική, ιστορία, μαθηματικά. Οι αναπληρωτές καθηγητές όπως εγώ μετεωρίζονται κάπου μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας. Καθημερινά άκουγα να με ρωτούν. Και ποιος είστε σήμερα;
Η κυρία Κάτς
Ω!
Και αυτό ακριβώς ήσουν. Η κυρία Κατς ή ο κύριος Γκόρντον ή η δεσποινίς Νιούμαν. Ποτέ δεν ήσουν εσύ. Ήσουν πάντα ένα Ω….»

«Στη Σπιναλόγκα μπαίνοντας, πρέπει να φράξεις τη μύτη σου. Στο Άγιον Όρος μπαίνοντας, πρέπει να φράξεις και μύτη κι αφτιά και να σκεπάσεις τα μάτια. Μα προ πάντων πρέπει να δέσεις τα νεύρα, για να μη σου φύγουνε.
Μέχρι σήμερα, συνηθίσαμε να νομίζουμε το Άγιον Όρος για την πρότυπη Χριστιανική Πολιτεία, που τα μίση, οι ανθρώπινες κακίες, τα πάθη έχουνε θαφτεί και στη θέση τους φυτρώσανε η γαλήνη, η αδελφοσύνη κι η ανυστερόβουλη αγάπη.
Την ιδέα αυτή μάς τη δημιουργήσανε οι ποιητές, που επισκεφθήκανε τον τόπο αυτό, με τις τόσες φυσικές καλλονές, μόνο γιατί δεν μπορέσανε να δούνε τον άνθρωπο του φυσικού αυτού παραδείσου.
Καιρός όμως είναι πια ν’ ακολουθήσουμε τα ερημικά μονοπάτια, που ξεπροβάλλουνε από τις καταπράσινες λαγκαδιές και σκαρφαλώνουνε και τυλίγουνται και ξανακρύβουνται σε καταπράσινες βουνοπλαγιές για να ξαναπροβάλλουνε προκλητικά σε γελαστές ηλιολουσμένες βουνοκορφές, που στεφανόνουνται από τα κάτασπρα τα τείχη μιας βυζαντινής οικοδομής. Μέσα σε κείνα τα τειχιά βρίσκονται οι άρρωστοι που πάσχουνε από τη λέπρα της ψυχής, οι υποψήφιοι… άγιοι…
…Είναι ανάγκη, για να τα δούμε όλ’ αυτά, να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς μια μάσκα. Εγώ μεταχειρίστηκα με ικανοποιητικά αποτελέσματα τη μάσκα της ηλιθιότητας. Τριγύριζα μ’ αυτήν οκτώ μήνες σ’ όλες τις Μονές, τις Σκήτες, τα Ησυχαστήρια, τα Μεθυστήρια, χωρίς να φοβίζω κανένα και να τον αναγκάζω να μου κλείνει την πόρτα. Αντίθετα είχα όλη την ελευθερία. Τους υπηρετούσα….»

…έγραφε ο Θέμος Κορνάρος στο βιβλίο του «Οι άγιοι χωρίς μάσκα» το μακρινό 1933 το οποίο φυσικά γρήγορα κατασχέθηκε από την Εισαγγελία.
Από τότε έχουν περάσει πάνω από 80 χρόνια και πολλά πράγματα σίγουρα θα έχουν αλλάξει για να φτάσουμε στο σημείο να διαβάζει κανείς δηλώσεις του στιλ:

«Οι Αγιορείτες ενσαρκώνουν το σύνθημα των Ζαπατίστας
– Όλα για όλους, τίποτε για μας!»

Ποιος είπε άλλωστε ότι δεν γίνονται θαύματα την σήμερον ημέραν.
…

Θαύματα φυσικά δεν γίνονται, ούτε επαρκεί η δικαιολογία της ψηφοθηρίας για να ερμηνεύσει αντίστοιχες συμπεριφορές. Ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς έπαψε  εδώ και καιρό να διαλέγεται με τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου.  Έμεινε σε μια εύκολη συνθηματολογία που είναι «καλή», «αποτελεσματική» και «αυτάρεσκη»  για την αντιπολίτευση αλλά άκρως προβληματική και αλλοπρόσαλλη όταν μπαίνει το διακύβευμα της κυβέρνησης. Έγραφε ο Λεωνίδας Λυκούδης (δομικά αντιφατικό τον χαρακτηρίζει ο Α. Τρούμπης)  στο κείμενό του με  τίτλο « Αριστεροί χωρίς Αριστερά. Ο κύκλος που κλείνει» αναφερόμενος σε  τρεις «διαφορετικές» μορφές της Ελληνικής Αριστεράς (Ελεφάντης,  Παπαγιαννάκης, Παπασπηλιόπουλος):

«…δεν είναι πια μαζί μας. Όπως και οι αυταπάτες της δικής μας πολιτικής νεότητας. Αν υπήρξαν αριστεροί, όπως κάποιοι από εμάς πιστέψαμε, καμιά Αριστερά δεν είναι εδώ για να το βεβαιώσει, πέρα από την υποκειμενική μας κρίση. Η Αριστερά που πρέσβευαν φοβάμαι στοίχειωσε μόνο στα όνειρά μας πριν και αυτά μεταβληθούν σε έναν, όπως έγραφε προσφυώς για ανάλογες πραγματικότητες κοινωνικής διάλυσης πριν από μισό αιώνα, ο Χένρι Μίλερ, «κλιματιζόμενο εφιάλτη».

Η υπαρκτή Αριστερά εγκλωβισμένη στα προπολεμικά και μετεμφυλιακά απωθημένα της, στον καιροσκοπισμό της ανέξοδης καταγγελίας και στη μεταφυσική του παράκλητου λαού, ανίκανη να ισορροπήσει το συναίσθημα με τη λογική, δεν άκουσε τους δικούς της ανθρώπους που της έδειχναν, ο καθένας από τη δική του καταγωγική φλέβα ιδεών, τη γλώσσα της Νέας Σύνθεσης.
Δεν είναι απλά κρίμα αλλά έγκλημα ότι αυτός ο πλούτος των ιδεών δεν μπορεί να αποδοθεί σήμερα στην Αριστερά ως συλλογικό υποκείμενο, αλλά σε μεμονωμένα πρόσωπα τα οποία έδρασαν μια συγκεκριμένη εποχή στο όνομά της. Πρόσωπα τα οποία, αν ήδη όλα δεν έφυγαν, είναι πασιφανές ότι ανήκουν σε είδος προς εξαφάνιση…

…Οι αιτιοκράτες, συνάδελφοί μου στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο ισχυρίζονται βασίμως ότι τα καμένα δάση θα αναγεννηθούν μόνα τους από σπόρους που επιβίωσαν της καταστροφής και ήδη ταξιδεύουν, σπρωγμένοι από τους ανέμους για να ριζώσουν σε νέα, παρακείμενα, απείραχτα από τη φωτιά χώματα. Αυτοί έχουν σίγουρα δίκιο. Εμείς, οι υπόλοιποι, δύσκολα θα αγνοήσουμε τη σημασία της απουσίας αριστερών διανοουμένων, όπως ο Ελεφάντης, ο Παπαγιαννάκης και ο Παπασπηλιόπουλος, ειδικά στα χρόνια της κυριαρχίας όσων, ακόμη και εντός των τειχών, και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων εις τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει. (Και κατήντησαν να μεταβάλλουν αυθαιρέτως την καθιερωμένην σημασίαν των λέξεων, διά των οποίων δηλούνται τα πράγματα, Θουκυδίδου Ιστορίαι.)»